Het verhaal van Chrissiej94.

Zoals je ziet, ik ga proberen een verhaal te schrijven. Waarschijnlijk lijkt het helemaal nergens naar, want ik bak er echt niks van. Maar ja, alsnog wens ik jullie veel plezier met lezen.


Ik loop door de donkere straten, en voel de spanning stijgen met elke stap die ik doe. Het is niet normaal dat ik het doe. Maar ik ben eraan begonnen, dus ik ga door. Samen met mijn vriendin Evelien loop ik verder en verder van huis, maar dichter en dicher bij de spanning. Hoe we op het idee kwamen dit te doen? Ik zal het je vertellen.

We zitten allebij op dezelfde school, alleen niet in dezelfde klas. Het kan zijn voordelen, maar ook zijn nadelen hebben. We kunnen niet kletsen tijdens de lessen, geen huiswerk samen maken, maar daar tegenover, meer roddels en nieuwtjes, en verhalen uitwisselen hoe erg de leraren de klas weer niet aan konden.
Op een dag kwam Evelien opgetogen naar me toe in de pauze. Het was een drukke dag, en waarschijnlijk was er iets opwindends gebeurt wat Evelien me nu kwam vertellen. 'Heb je het al gehoord?' Ik keek haar verbaast aan. 'Nee, ik heb nog helemaal niks gehoord, maar volgensmij is het een sappig verhaal en heeft de hele school het erover.' Ik keek haar verwachtingsvol aan wat ze me ging vertellen. Ze pakte me bij mijn arm en trok me in een hoekje. 'Er komt binnenkort een muziekwedstrijd. De gene die wint, krijgt een platencontract, en dat niet alleen, diegene heeft de volledige macht over de muziekwereld; welke artiesten wel en niet goed zijn, wat voor liedjes er worden geschreven, dat soort dingen, je kent ze wel.' Ik was opgetogen. Ik speel klarinet, dat betekend dat ik misschien mee kan doen! Maar toen werd het gezicht van Evelien ernstig. 'Maar het is een hele zware strijd. Je moet lopend kunnen spelen, uit je hoofd, kunnen dansen als je aan het spelen bent, en dan moet je ook nog eens hartstikke goed zijn! Én, je moet ook nog eens 350 vragen beantwoorden over bekende artiesten en muziek en alles wat er mee te maken heeft. Als je wint is het geweldig, maar als je verliest word je voor eeuwig uitgemakt voor verliezer.' Ik was geschokt, maar ik was opgetogen. Als ik en Evelien er nou eens allebij naartoe zouden gaan? Evelien speelt dwarsfluit. Allebij zitten we in een gevorderde orkest. 'Wat dacht je ervan?' vraag ik aan haar. Haar gezicht betrok. 'Gek, je ent toch niet van plan mee te doen? Je zet je zelf voor schut! Voor paal!' Ze keek me woedend aan, alsof ik een misdaad had gepleegt. 'Snap je het dan niet? De kans dát een van ons al wint is zeer klein, maar als een wint, word de andere alsnog uitgemaakt voor verliezer!' Ze was sinds toen heel kwaad op me. En dat vond ik flauw. Het was maar een wedstijd. Wat maakte dat nou weer uit? het was een spel!

De hele school had het de komende weken erover. Ik was vastbesloten om mee te doen. Het leek me geweldig! Super! Geniaal, om te bepalen welke liedjes er wel en niet op radio en tmf kwamen, en zorgen dat er niet meer van die saaie, duffe muziek zou komen. En dan ook nog eens zelf mee doen! Iets zaligers kon ik me niet bedenken. Behalve dan dat het weer goed kwam tussne mij en Evelien. We zijn ons hele leven al met elkaar opgetrokken. Natuurlijk hadden we wel eens ruzie, maar nog nooit zo erg als nu. Ze negeerde me volledig, dat ik nogal onzinnig vond om wat ik had gezecht. Ik begreep dat ze niet als verliezer wou eindigen, maar zó erg verliezer worden genoemt als zij had beweerd was echt overdreven. Het was een week geleden dat ik hoorde van de muziekwedstrijd. Ik had dus al een week ruzie... Het leek veel langer, omdat we geen tijd meer met elkaar deelden en de tijd daarom heel langzaam ging. Ik ging in de pauze maar naar haar toe. Ik tikte op haar schouder en keek haar woedend aan, vastesloten haar een lesje te leren mij niet zomaar te negeren. 'Hoe durf je me zomaar een week te negeren! Dat doe je toch niet zomaar? En over dat verliezer genoemt worden slaat ook helemaal nergens op!'Ik wachte haar antwoord. *zucht*. 'Je hebt gelijkt. Het spijt me. Ik wou kijken hoelang je het zonder mij zou volhouden, en of je het zonder mij aan zou kunnen. Om te kijken of wij nog wel echt vriendinnen zijn.' Ik keek haar verbaasd aan, toen ik herinnerde dat ik boos op haar was. 'Wat is dat nou weer? Je weet toch dat ik je beste vriendin ben? Ik kan toch niet zonder jou?' Ze glimlachte. 'Bedankt, dat wou ik horen. Ik voel me zo rot de laatste tijd, en heb het idee dat je me niet meer mag. Ik durfde het niet te vragen, en vond dit de perfecte kans om te kijken of je me wel mocht.' Ik was niet meer boos. Het zat goed tussen ons. We hadden geen ruzie meer.
We spraken af dat we allebij mee gingen doen met de wedstrijd. Maar we hadden nog een probleem: Om mee te doen, moest je 18 zijn, en 50 euro betalen. Wij waren allebij net 17 geworden, en ik had net mijn laatste geld besteed aan de disco bij ons in de stad. Maar wij hadden natuurlijk een plan. We slopen ergens binnen. We keken echt te veel films. Want het is zo'n grote gebeurtenis, dat je er echt niet zomaar binnen kan sluipen. Maar wij gaven niet op en gingen op het internet zoeken naar een plattegrond van het gebouw. We vonden er een en bekeken alle ingangen. Er waren een hoop nood uigangen. Ik had het perfecte plan. 'Luister, we laten iemand naar binnen gaan van 18, en die doet de nood uitgang open, zodat wij naar binnen kunnen. Desnoods gaat hij er dan weer uit. Ze zullen vast en zeker opschrijven wie er binnen zijn. We moeten daarom mensen hebben die op ons lijken, en waarvan we het ID dus ook kunnen lenen. En dat zijn onze zussen.' Wij hadden echt toeval. Onze zussen leken sprekend op ons. Dat mijn zus op mij lijkt of andersom zou kunnen, maar dat we alleij die luxe hadden, was absurd. Maar ja, waarom zou je er verbaast over zijn als je er gebruik van kan maken?
De volgende dag onder het eten begon ik erover. Mijn ouders wouden liever niet dat ik aan de wedstrijd mee deed, maar ze wisten dat muziek veel voor mij betekende, en accepteerde toen dat ik mee wou doen. maar toen nog het grootste probleem, het overhalen dat mijn zus naar binnen zou gaan....

Word vervolgd

Netjes

Dank je


Ik was bang dat ze het niet zou doen, maar ik ging toch maar verder. Nee heb je, ja kan je krijgen. Toen ze het hoorde schuddde ze heftig haar hoofd. 'We lijken echt niet zó veel op elkaar!' Ik staarde teleurgesteld naar beneden. Ik wist dat ik niet te enthausiast moest worden. Ik had wel achter in mijn hoofd geweten dat ze het misschien niet zou doen, maar was zo vol van mijn plan, dat ik dacht dat het wel zou lukken. Ik ging zwijgend door met eten, toen ik verbaast was toen mijn moeder me begon te helpen. 'Lusi, ze helpt je altijd met alles waar je om vraagt. Kan het nou echt kwaad om haar één keer te helpen? Ze vraagt je nooit wat.' Mijn mond stond bijna open van verrwachting, maar dat zou genant staan, dus deed ik het maar niet. Mijn zus zuchte. 'Oké, ik doe het. Maar ik doe het liever niet. Ik wil wel dat je zo goed oefend dat je wint. Anders heb ik het voor niks gedaan.' Ik had gelachen toen ze had gezecht dat ze het zou doen. Maar winnen.... Maar ik kon dit toch niet afslaan? Dit was mijn kans! Dus ik knikte. 'Ik ga reuzen mijn best doen. Het is trouwens zaterdag.' Het was nu woensdag, dus ik had nog een tijdje om te oefenen. Ik hoopte dat het Evelien was gelukt. Maar ik zou in iedergeval gaan. Ik belde haar na het eten op. 'En?' Vroeg ik nieuwschierig. 'Nee,' klonk het teleurgesteld. Ik schrok. Dit was balen. Maar daarna werd er gelachen. 'Het was een geintje. Ik ga!' Ik lachte. 'Beter man! Kom met je zus morgen na school naar mij toe, dan kunnen we plannen maken.' Dat deden ze. We spraken af over welke uitgang, de tijd, en bedachte wat er gebeurde als het mis zou gaan. Maar later bedachten dat we het eigenlijk niet wouden weten hoe het verder zou gaan als het zou mislukken. We zouden het gewoon doen. Die vrijdag erop ging heel langzaam. Het was inmiddels de hele school rond gegaan dat wij met z'n tweeen mee zouden doen, en iedereen keek ons nieuwschierig na. Waarschijnlijk verwachte ze niet veel van ons. Dat deed ikzelf eigenlijk ook niet. Maar het idee om gewoon mee te doen was tof. Eindelijk was school voorbij, maar toen de rest van de dag nog. Ik sprak alles nog door met Lusi. Zijzelf was ook zenuwachtig. Zij was echt zo'n braaf meisje die zoiets nooit zou doen. Ik was daarintegen juist ontdeugend en ging uitdagingen aan. Ik was wel blij dat ze het deed. 's Avonds was de sfeer gespannen. Zelfs mam en pap waren zenuwachtig. wisten dat mijn toekomst op het spel stond.Ook wisten ze dat het een kleine kans was dat ik zou winnen, maar het idee dat áls ik zou winnen. Maar die avond ging ook weer voorbij en ik ging naar bed. Het was pas 10 uur, maar ik kon beter optijd naar bed gaan zodat ik morgen fit was. Ik sms'te Evelien dat het handig zou zijn als zij ook optijd ging slapen. Ze sms'te terug dat ze er net in lag. Ik doucte, trok mijn piama aan en ging liggen. Ik sliep die nacht slecht. Het was de zenuwen denk ik.

De ochtend erna ging mijn wekker. Ik drukte hem uit, sprong mijn bed uit en kleedde me aan, ontbeed snel en pakte mijn spullen. Ik stond binnen een kwartier klaar, terwijl ik mijn wekker ruim van te voren had gezet en ik nog een half uur had. Ik kamde mijn haren en bekeek toen mijn kleren. Ik zag dat het oude kleren waren, en ik kon beter nieuwe, leuke kleren aan doen. Anders dachten ze dat ik een slechte smaak had. Ik deed mijn leukste kleding aan; een grijs jurkje met korte mouwen, daaronder een paarst T-shirt met korte mouwen. Ik had een legging met zwarte laarzen. Toen ik er klaar voor was, ging ik naar beneden. Lusi was net klaar met eten. We deden onze jas aan, en gingen naar buiten. We hadden bij de rotonde afgesproken met Evelien en haar zus. Allemaal waren we gespannen en zeiden niks. Het was nog zo vroeg dat het donker was Toen we bij het gebouw aankwamen, scheiden onze wegen. Ik en Evelien liepen naar de nooduitgang elke stap dat we deden was zenuwslopend. En dan ook nog donker. Nou ja, schemer. We waaren optijd, maar er stond een hele grote rij, dus moesten onze zussen lang wachten. 'Heeft je zus trouwens wel het zelfde aan als jij?' Vroeg Evelien. Ik werd bleek. Daarom had ik die oude kleren aan gedaan! Ik rende naar huis en kleede me om. Evelien, Lusi en Victoria (de zus van Evelien) stonden al te wachten. 'Wat ben je ook een oetlul,' zei mijn zus. Ik bloosde, maar ging toen naar binnen. Gelukkig was ik in de zenuwen niet vergeten mijn klarinet mee te nemen. We zaten in een grote zaal, waar een voor een iemand naar beneden werd geroepen. Die moest dan spelen op zijn instrument, en ondertussen dansen. De jurie kon op een knop drukken als ze het niet goed vonden. Bij veel mensen was dat het geval als ze ook maar 1 fout maakten. Ook al maakten de meeste geen fouten, ze werden weggedrukt omdat ze geen goed nummer hadden uitgekozen of geen mooie klank hadden. Na een tijdje werd de naam Lusi omgeroepen. Ik wou blijven zitten, maar toen schoot me te binnen dat ik naar voren moest, omdat ik eigenlijk mijn zus was. Ik liep naar voren en was hartstikke zenuwachtig. Als ik maar 1 fout maakte, was ik verdoemd. Maar 1 pieptootje en het was al niet goed. Ik stond op het podium en deed het mondstuk in mijn mond, toen ik bedacht dat dit op t.v. zou moeten zijn. Ik had gister in de t.v. gids gekeken, en had het zien staan. Ik was op t.v.! Daardoor was ik nog banger,omdat ik voor de hele wereld te zien was. Mam en pap konden me zien, maar de hele school ook! Maar ik kon niet meer weg, dus ik begon te spelen. Toen ik eenmaal bezig was, was ik niet meer bang. Ik was steeds zelfverzekerder. Toen was ik klaar, en ik was niet weggedrukt! Ik wachte op comentaar van de jury.
'Je was goed! Geen fouten, geen piepen, mooie klank! Je mag naar die deur, en dan mag je beginnen aan de vragen.'
Ik glimlachte. Ik was hier doorheengekomen! Maar er was een probleem. Ik had niet geoefend op de vragen. Dus ik ging alsnog niet winnen. Maar ik moest mijn best doen. Het idee mee te doen was al leuk. Ik liep door de deur, en zag heel veel tafels met papiertjes. Er stond een man. 'Gefeliciteerd dat je tot hier bent gekomen. Je mag hier gaan zitten, en dan kan je beginnen.' Ik ging zitten en pakte twee potloden en een gum. Ik had er maar 2 mee genomen, voor het geval de punt zou breken. Er kwam af en toe iemand binnen lopen, maar telkens zat Evelien er niet bij. Ik was bang dat zij niet door was. Ze maakte snel fouten als ze zenuwachtig was. Maar toen ik half uurtje bezig was kwam ze lachend binnen. Ik was blij en lachte naar haar. Ze kon niet naas mij komen zitten, want er zaten al 2 mensen naast me. Ik ging verder met de vragen. Ze waren niet moeilijk. Toen ik klaar was, legde ik de vragenlijst op de kop en ging lekker zitten. Een andere man dan die me binnen geleid had kwam naar me toe en zij mee te komen. Hij nam de vragenlijst ook mee. We gingen een andere kamer binnen, waar lange tafels stonden. hij ging zitten en gebaarde mij dat ik ook moest gaan zitten, en hij begon na te kijken. Ik dacht dath et nog heel lang zou duren voor ze het gingen na kijken! Er waren meer mannen en vrouwen aan het nakijken. ik keek verbaasd rond. Het was een grote zaal. Na een kwartier was het na gekeken. 'Je hebt 40 van de 55 vragen goed, dus je maakt kans om gekozen te worden. Je moet namenlijk 35 of hoger halen.' Ik keek blij. 'Je hebt als het goed is je nummer opgegeven bij de ingang, en je word gebeld als je éen van de 10 bent die kans maakt om te winnen. Als dat zo is, kom je 20 mei naar ditzelfde gebouw en krijg je opdrachten die je moet doen. Maar er zitten hier 300 mensen die de vragen maken, dus er is niet zo'n grote kans dat jij net diegenen bent die gekozen word, reken deaar wel op,' zei hij met een ernstig gezicht. Ik knikte en ging naar de uitgang. Daar stond een camera met een vrouw. Die begon allemaal vragen te stellen.
'Wat is je naam?'
'Annemieke.'
'We hebben je net zien spelen en je was heel goed! Hoe waen de vragen?'
'Ze waren lastig, maar ik ben door!'
Ik lachte voor de camera.
'Wat fijn voor je! Hoe zal je reageren als jij tussen de laatste 10 zit?'
'Goeie vraag. Ik weet het niet. Ik denk dat ik keihard zal gaan gillen.'
Ik liep weer verder, want ik was bang om op een of andere manier voor gek te staan. Buiten wachte ik op Evelien. Die kwam met een sip gezicht de deur uti. 'Je houd me niet weer voor de gek he, net als toen ik je belde?' Ze schudde haar hoofd. 'Ik had 34 vragen goed, net een te weinig. Ik vond het rot voor haar. 'ben je nog op tv gekomen?' Vroeg ik aan haar. 'Nee, gelukkig niet. Maar heb jij het gehaald?' Ik knikte en glimlachte. Ik vond het rot voor haar dat zij niet door was en ik wel. Ik dacht dat zij veel meer wist dan ik! We liepen naar huis en thuis praten we met onze ouders over hoe het was.

Word vervolgd.

Bij het 1e deel van het verhaal had ik hoge verwachtingen, helaas iets te hoog. Het is geen slecht verhaal, dat ten eerste, het is leuk verzonnen. Je schrijft vanuit een leuk oogpunt[ik, verleden tijd], in ieder geval in het begin, echter later wordt het iets meer standaard. Nog steeds hetzelfde oogpunt. maar je hebt niet meer het idee dat het aan je vertelt word. Wat in principe ook klopt, want ze vertelt in principe aan de lezer wat er is gebeurd voordat ze door het donker slopen. Helaas is het duidelijk wanneer we weer terugkeren naar het "heden"

Verder bevat je verhaal nogal wat spelfoutjes, ze irriteren niet echt, maar dat is waarschijnlijk omdat ik er vrij snel doorheen gelezen heb. En dan lees ik over de fouten heen. Nu maak ik ook altijd belachelijk veel fouten in mijn verhalen, dus daar reken ik nooit iemand op af.

Verder zitten er dus wel nogal wat fouten in het verhaal idee zelf en dat is wel storend. De dames gaan op de naam van hun zus meedoen. Dit brengt niet alleen het probleem van naar binnen komen mee, maar op het moment dat één van hen zou winnen. Dan is het in annemieke's geval niet annemieke die wint, maar haar zus die wint en dus de absolute macht krijgt. Want de naam van haar zus is opgegeven en ingeschreven. Het verbaasde me dus ook ten zeerste dat Annemieke als ze het gebouw uitloopt haar eigen naam opgeeft tegenover de Tv en niet de naam van haar zus.
Dit soort tegenstrijdige problemen zorgen er eigenlijk meteen voor dat het verhaal [wat zowieso al niet erg geloofwaardig is... absolute macht als je één of andere wedstrijd win] nog ongeloofwaardiger wordt.

Uiteindelijk dus... het verhaal idee was leuk, maar (te) ongeloofwaardig (verteld), je hebt nogal wat spel- en grammatica fouten, maar je schrijfstijl is in principe goed.

Ik denk dat dit verhaal van mij op het moment een 6 krijgt toebedeeld.

Ik ben op dit moment misschien een beetje negatief over het verhaal, maar ik zou het einde wel graag lezen. En het is belangrijk dat het verhaal een lezer blijft boeien en dat is je gelukt. Verder kan niemand perfect beginnen, je moet groeien door je verhalen heen. Als ik oud werk van mezelf bekijk, dan geef ik zulk zelfde commentaren op mezelf.
Tja... dat is het dus...

Bedankt voor de tip. Ik maak heel snel zulke fouten als ik verhalen maak, dus ik vind het niet erg dat je dit zegt. Ik ga proberen zo goed mogenlijk te schrijven en weinig fouten te maken, maar ik ben slecht in spelling, dus er is kans dat ik nog wel wat fouten zal maken.... Hopelijk nemen jullie me dit niet kwakelijk....


Ik was uitverteld thuis. Het was pas middag, maar het leek wel alsof het de hele dag had gehoord. Ik ging maar even het winkelcentrum in. Misschien zag ik nog leuke schoenen, of kon ik nog een leuk muziekboek scoren. Ik ging trok mijn jas uit en liep naar het centrum. Het was rustig, de meeste mensen zullen nog wel t.v. kijken naar de wedstrijd, die is vast nog niet afgelopen, want er waren 983 mensen, waavan er 300 door zouden kunnen naar de vragen, waar dan ook nog eens mensen van af zouden vallen, maar het zou nog wel een tijdje duren voor het afgelopen was. Ze lieten al geen mensen meer binnen omdat ze het anders niet af zouden krijgen.
Voor ik het inde gaten had, was ik al midden in het centrum. Ik ging naar de muziekwinkel. Elke 5 weken komen er weer nieuwe boeken, en het was al weer 2 maanden geleden dat ik was geweest, dus ik kon weer lekker rontsnuffelen tussen de nieuwe boeken. Ik zag niet veel byzonders toen ik een dwarsfluitboek zag voor het circus. Evelien was helemaal gek van circusmuziek, dus ik kocht het voor haar, als troost dat ze niet verder was gekomen met de vragen. Ik betaalde en ging de winkel weer uit. Ik ging naar nog wat kledingwinkels, maar er was niks leuks, dus ging ik maar weer naar huis. Mam zei: 'Er is voor je gebeld, maar ze bellen zo weer terug.' Ik vond het raar. Het zou de wedstijd niet kunnen zijn, want die is nog lang niet afgelopen... Ik zette de t.v. aan om te kijken hoe ver ze waren . Er zaten nog ongeveer 50 mensen in de zaal. Dat deden ze snel. Rond 5 uur wed ik weer gebeld. Het was wel de wedstrijd. Laten we maar afwachen wat er was. 'Met Annemieke.'
'Met Wesley, van de wedstrijds. Luister, ik heb wat raars ontdekt. Jij hebt je bij de ingang van de wedstrijd opgegeven als Lusi. Maar voor de t.v. zij je dat je Annemieke heet. En voor de telefoon ook. Wat is er aan de hand?'
Ik schrok. Ik was het helemaal vergeten! Hoe kon ik dit nou doen! Mijn eigen naam vertellen voor de t.v. terwijl ik anders opgegeven ben. Ik moest snel iets verzinnen! 'Ik uh... ik... word... ik word vaak Annemieke genoemt, omdat ik op een meisje lijk die zo heet, maar mijn echte naam is Lusi.' Ik hoopte dat hij het geloofde, omdat ik aan het begin veel stotterde. 'Maar waarom zeg je dan niet je eigen naam voor de t.v.?' Ik kreunde in mezelf. Wat een oen ben ik. 'Ik zeg automatisch Annemieke, omdat iedereen mij eigenlijk zo noemt.'
'Maar wanneer weet je dan wanneer ze dat andere meisje bedoelen of jou?'
'Ze zit bij mij op school, maar niet in de klas. We zitten niet vaak bij elkaar.'
'Ze lijkt dus op je, maar als je niet veel met haar omgaat, waarom noemen ze je dan alsnog zo?'
'Dat is nogal lastig uit te leggen. Laten we het erop houden dat ik een kleine school heb, en dat je daarom zo goed als iedereen kent.' Als hij me nu niet geloofde, was ik de lul. 'Oké, ik geloof je. Het zit goed. Maar we houden vanaf nu je gewonen naam, oké?'
'Ja, is goed.'
Ik was blij! Echt ongelooflijk dat ik dit had overleeft, dit zie je alleen in films, of lees je alleen in verhalen! Ik ging snel naar Evelien toe en vertelde wat er was gebeurt. Ook nam ik het muziekboek voor haar mee, om het haar te geven. Ze was er blij mee. Het was inmiddels al half 8 voor ik thuis was, en ik moest nog eten. Mijn ouders en zus hadden al gelezen, maar ze hadden nog wat voor me overgelaten. Ik at het snel op. Ik had geen idee wanneer Wesley of iemand anders van de wedstrijd me zou bellen om te vertellen of ik door was of niet. Misschien werd ik helemaal niet gebeld als ik niet door was, en rekende daar maar op, dus ging niet zitten wachten op telefoon. Rond half elf ging ik naar bed.

Word vervolgd.

Ik sluit me volledig aan bij Riku hier. Het idee is leuk, maar inderdaad best wel ongeloofwaardig. Nu moeten verhalen op zich niet geloofwaardig zijn, maar het is belangrijk dat je als schrijver het verhaal wel geloofwaardig doet overkomen, en dat mis ik hier wel wat bij. Maar alle begin is moeilijk. Je kan niet meteen bij je eerste verhaal/eerste versie iets schrijven dat perfect is zoals het moet zijn.
Er zitten inderdaad wel heel wat spelfouten in. Je zegt zelf dat je niet zo goed bent in spelling, dus misschien kan het helpen als je iemand het verhaal eerst laat doorlezen en de fouten er laat uithalen, voor je het post. Zelf stoor ik me nogal aan spelfouten en voor mij halen ze het niveau van het verhaal dan ook altijd naar beneden omdat ik me er zo aan erger (Ja, ik ben een spellingsfreak ). Voor mij onderbreken ze het verhaal en dat vind ik vervelend. Je schrijft ook in verleden tijd, maar af en toe komt er opeens een werkwoordsvorm in tegenwoordige tijd tussen... Ook dat vind ik persoonlijk heel vervelend, want in mijn gevallen storen zo'n dingen het verhaal ook.
Maar ik wil graag meer lezen, want het is op zich helemaal niet slecht geschreven.

Bedankt. Ik zou niet weten wie ik zou moeten vragen....


De volgende ochtend ging ik naar school. Er kwam gelijk een gropeje naar me toe. Ze hadden me op t.v. gezien. 'Weet je hoe tof dat je door bent! Ben je al gebeld?' Ik vertelde van niet. Er kwamen steeds andere mensen met dezelfde vraag, en hoorde meerdere over mij praten. Ik vond het vervelend, ik stond liever niet in het middelpunt van de belangstelling... Ik was ook niet populair. Dat vond ik helemaal niet erg. De bel ging, en ik ging naar de eerste les. De docent Nedelrands had helemaal niet meegekregen dat er een wedstrijd zou zijn, dus die kwam gelukkig ook niet naar mij toe. We gingen aan het werk.
De rest van de dag hoorde ik steeds meer mensen mijn naam noemen en ik ergerde me er aan. Ik vond het vervelend. Na schooltijd ging ik snel naar huis met Evelien. Zij vond het altijd prachtig om in de belangstelling te staan, en ze keek me jaloers aan. Ik zei:'Ik had liever dat jij de aandacht kreeg. Ik haat het, en jij vind het juist fijn.'
'Ik vind het inderdaad fijn. Maar als je het niet wil, waarom zeg je het dan niet?'
'Ze luisteren toch niet. Ik kan het ze niet verbieden, als ze over mij willen praten, dat doen ze dat toch wel.'
Ze knikte dat ze het begreep. Eenmaal thuis gekomen zette ik de t.v. aan. Ik was diep geconcentreerd in het programma toen de telefoon ging. Ik herrinderde dat het iemand van de wedstrijd kon zijn. Ik keek naar het nummer, en herkende het van de vorige keer dat ze belde. Het was dus inderdaad iemand van de wedstrijd...
'Met Lusi.'
'Hoi Lusi, met Wesley. Ik mag je feliciteren, je zit bij de laatste 10!'
Niet te geloven! Bij de laatste 10! Wie zou dat gedacht hebben? Dit was puur toeval, omdat ze gingen trekkken wie de laatste 10 waren...
'O, wat cool!'
'Ik ben blij dat te horen. '
Ik moest woensdag naar het gebouw komen en mezelf van school afmelden. Ik het geouw zou ik de opdracht krijgen.
Het was nu maandag, dus ik moest eerst nog naar school. Eerst belde ik Evelien op. Toen ze me hoorde, zij ze dat ze blij was, maar aan haar stem te horen was ze hartstikke jaloers. Dinsdag liep ik naar de concierge om te vertellen dat ik woensdag niet zou kunnen komen. Hij had me op t.v. gezien, dus hij vertelde dat het goed was. De dag duurde lang, omdat ik me op de volgende verheugde.
Maar de dag was eindelijk voorbij, want ik werd woensdag ochtend wakker. Ik srpong in mijn kleren, en ging eten. Toen ik klaar was ging ik snel naar het gebouw waar ik werd opgewacht door een paar mensen.

Word vervolgd.

het verhaal is niet slecht,
maar de grammatica en spelling kloppen niet altijd en dat is redelijk vervelend.
en om verder te gaan op de tip van winged death,
als je niemand vind wil ik het gerust voor je nalezen.

ik vind het trouwens al iets geloofwaardiger te vinden.
doe zeker zo verder meid!

Oke, dan stuur ik het wel eerst in pm naar jou. Als je het niet erg vindt?
Bedankt trouwens

nee het geeft niet doe maar.

Er is niet erg veel vooruitgang gekomen in de twee delen die je nu van het verhaal hebt gepost en de manier waarop je de naamsverwisseling hebt opgelost was creatief... maar niet ernstig geloof waardig... of, hoe moet ik het zeggen... de manier waarop wesley aan het einde reageerde, die was nogal ongeloofwaardig.
Daarnaast nog een andere probleempje wat ik je in verband met de namen wil vertellen. Ze word op TV omgeroepen als Lusi, maar geen van haar klasgenoten schijnt op de merken dat ze onder een valse naam meedoet, oftewel de naam van haar zus.

Ik ben verder erg benieuwd hoe Annemieke dit uiteindelijk wil oplossen, want de wedstrijd winnen betekent in principe nog steeds niet dat zij er echt iets aan kan overhouden.

Ik vraag me trouwens ook af of je het verhaal eerst in Word typt, of direct op het forum zelf. Door namelijk het verhaal in Word te typen, wordt een groot deel van de spellingsfouten al uit je verhaal gefilterd. ^^

sorry hoor maar ik wil dit héél even tjekken, zet je niet " als ze praten?
en ' als je een naam benoemt of iets sarcastisch maakt?

dat maakt niet uit oehoe, iedereen gebruikt iets anders ^^
als ik een verhaal schrijf gebruik ik ook ' als ze iets zeggen
en bv cursief als ze een naam noemen ofzo...
dat hangt gewoon af van wat je als schrijfster/schrijver gewoon bent.

Officieel is " voor praten en ' voor ja, zoals jij zegt sarcastische opmerkingen of als je een titel van een boek of een muzieknummer aanhaalt in je verhaal. Maar iedere schrijver/schrijfster gebruikt ze op hun eigen manier. Er zijn er weinigen die het 'officiële' gebruik toepassen omdat het gewoon zo onduidelijk is... Eerst gebruikte ikzelf ook ' in mijn verhalen als er gepraat werd, maar nu gebruik ik dus ook ".

Ik krijg heel veel comentaar enzo. Niet dat het erg is, ik had er al op gerekent namenlijk. Maar willen jullie nog dat ik doorschrijf? Anders kan ik altijd stoppen...

kidding?
je MOET doorschrijven :O

Ja, inderdaad... ik ben ook wel benieuwd naar het vervolg.
Daarbij is doorschrijven de beste manier om het te leren

Oké, oké.
Ik zal mijn best doen. Maar ik heb deze week stage, dus ik weet niet wanneer het er weer van komt.